Umutlar ucuyorum goklerde,
zamanın ipi elimde, ileri geri çekiştiriyorum,
koşturuyorum yaşam çemberinde.
rüzgarlarında savuruyorum kendimi, estikçe daha bi çocuk oluyorum.
yükseldikçe kayboluyorum mavilikte,
kaybolurken kendimi buluyorum kaybedişlerde...
gözyaşlarına dokunuyorum duygu bulutlarının iç içe geçişlerinde,
akan damlalarda buluyorum saflığını çocukluğumun,
eksi kutup artı kutup,
sevgi nefret yüklü kara bulut oluyorum.
karardığımda akıtıyorum zehrini yaşamımın.
siyah damlalarla boyuyorum yeryüzünü,gökyüzünü,gülen yüzümü zifiri karanlığa.
zamanın ipini çekiyorum ileriye geriye,
ve soruyorum kendime,
uçurtma uçurmak nie....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder