İskelet bir anahtardı bedenim, şehvetin kara deliğinden içeri girdim. Hafifçe döndürdüm ruhumu, açtım bedenine hapsettiğin katlettiğin ruhunu. Uzun zamandır kimsenin uğramadığı belliydi,duyguların ustu kır kaplı yaşanmışlıkların rutubetlıydı. Zamanın resimleri asılıydı duvarlarında, sen anlattıkça baktım önce onlara sora sana.duvarında bana yer yok mu fırçasının hayal olduğu mutluluk tablosunda umuda boyayıp assan beni şimdiki zamanın duvarlarına... iskelet bir anahtardı bedenim, yanlızlığının kara deliğinden içeri gırdım, hafifçe döndürdüm arda kalmıs parçalanmış duygularımı, gördüm tüketilmiş yitirilmiş duygularını. Donuk onlarda öldürülmüş siluetler gördüm odalarında yanlızlığının, koridorunda yurudum yasanmıslıklarının ve nefretının aynasında yansıması vardı benım yanlızlıgımın. Toz pembe tuğlalar gördüm odalarında mutlu olmak adına üst üste koyduğun, yalan sevgilerin balçığıyla sıvamaya çalışınca bak yerle bır oldular, bu oda bı kordugum….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder