Bana kur diyolar anne, bir hayat kur kendine, cümle kur hislerine...
Onlar kur dedikçe ne kaldı diyorum
Şu kurulu sandığın hayatın düzleminde...
Herşey eğri , herşey çarpık
Düşüyorum dengeden yoksun zaman seyirinde..
Rota ÖLÜM anladım sen gittiğinde...
Turunculuğuna kandığım tan vakti
Ruhumla sıvamak yeter sanıyordum an tuğlalarını,
İşte o anlar zifirileştiriyor , beni yaşar kalar sıvılarımı...
Ölüm akrebi sensizliğin yelkovanını örttüğünden beri,
Örmeye çalışıyorum bende direniş duvarlarımı...
Kafamı ne zaman kaldırsam yukarı
Üzerimde binlerce göz yaşı...
Sızdırıyor inanmışlığımın çatıları...
Ruhumun üstünde taş üstünde taş,
Ben bir mezarda gördüm hayatın en balyoz etkisi yaratmış enkazını...
Ben seni hiçliğe taşayan dört tekerin ,
Senle yaşanamayacak bir saniyenin,
Açılması yasaklı bez parçası kefenin,
Daralarsın diye korku saldığım bir kaç tahta parçasından oluşan o karanlık yerin
altında sıkışıp kaldım.
Ben sana dair bir kaç hikayeye , masala kurulu kaldım...
Daha fazlasını kuramam bilmiyolar anne....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder